Toen ik 24 was ontdekte ik tai chi. Magisch vond ik wat het voor me deed. Ik voelde mijn lichaam op een manier die ik daarvoor niet kende: van binnen. Op mijn 33e leerde ik mediteren. Ik wist er een hoge bloeddruk mee omlaag te krijgen. Mijn inspiratie nam toe: tijdens de meditaties kreeg ik de ene mooie inval na de andere. En sinds mijn 45e weet ik hoe ik mijn seksuele energie kan transformeren tot nieuwe levensenergie. Ik leerde over zelfliefde en zelfzorg. Via energetisch systemisch werk ontdekte ik hoe ik oude patronen kon herkennen, voelen en loslaten. Plus nog een aantal andere technieken die me de mooiste inzichten gaven. En die me nog altijd helpen minder een wandelend hoofd te zijn en meer vanuit mijn hele lichaam te leven.
En daar wringt de schoen. Want ik maakte me die technieken eigen en heb ze eigenlijk misbruikt. Ik zette ze in om maar door te kunnen gaan. Om als een gek te blijven werken. Om werkdagen van twaalf uur te kunnen maken, ondertussen een gezin draaiende te houden en klaar te staan voor wie daar maar om vroeg.
Alle dingen die ik leerde, alle processen die ik doormaakte, ik racete erdoorheen. Nam nauwelijks de tijd om erbij stil te staan. Laat staan ze echt te integreren. Een hoofd vol wijze kennis, maar te vaak nog steeds op pootjes, en niet als onderdeel van een compleet lichaam.
In die tijden van grote druk(te) waren de eerste dingen die ik skipte… juist die technieken. Ik gebruikte al die kennis van de binnenwereld voor de buitenwereld. En zodra die buitenwereld te veel aan me trok, liet ik mijn binnenwereld voor wat het was. Een beetje dom. Ik luisterde niet meer naar signalen. Ik ging over mijn grenzen, vanuit een gevoel dat het nooit genoeg was, dat ik altijd tekortschoot. Tot mijn uitgeputte lichaam me een halt dreigde toe te roepen of ik door het universum, mijn ziel of wat dan ook met steeds luidere stem tot de orde werd geroepen. Dan luisterde ik. Even.
Dit jaar werd ik letterlijk afgeremd door een auto-ongeluk. En liet mijn hart van zich horen. Mijn hart dat mij al 55 jaar door al die turbulente tijden heen loodst. Waar ik muurtjes omheen heb gebouwd, dat ik heb voelen gloeien en opengaan, mijn hart dat ik zo vaak voor lief nam. Ik hoorde haar fluister, maar zei dan: dat komt later.
In plaats van voortdurend ‘ja’ te zeggen tegen weer een nieuwe opdracht - want ik moet toch een buffer hebben voor mindere tijden, voor mijn studerende zoon, voor… noem maar op - wordt het tijd om ‘ja’ te zeggen tegen mezelf. Om niet mijn eigen behoeften te parkeren, omdat ik dat nu eenmaal zo gewend ben, maar om echt te luisteren naar dat hart. Om mijn eigen grenzen te leren kennen en te respecteren.
Daar zit nog wel wat werk. Want toen ik een tijdje terug tegen een goede vriend zei dat ik het de laatste maanden toch echt rustiger aan had gedaan, zei die alleen maar lachend: ‘Wat is dan rustig aan doen voor jou?’. De lat ligt blijkbaar erg hoog. Zo hoog, dat ik hem niet eens weet te plaatsen.
Het is tijd om al die fantastische, magische kennis en technieken die ik in de loop der jaren heb geleerd, in te zetten waarvoor ze volgens mij bedoeld zijn. Om rustig te koppelen aan alle ervaringen die ik heb opgedaan en zo te groeien in bewustzijn en hopelijk ook wijsheid. Om van daaruit te leven en te delen. Dat ik daarbij vast wel weer eens heel dom zal zijn, neem ik dan maar op de koop toe. Maar dan liefst wel het soort domheid waar mijn hart warm van wordt. Later is nu. 'Eindelijk', fluistert mijn hart.
